Thuiswerkdilemma

Ik weet niet of ik nou jaloers moet zijn of dankbaar: mijn man kwam vanmiddag eerder thuis zodat ik nog even kan werken. Wat ik goed kan gebruiken, daarom ben ik ook dankbaar - ik had er op gerekend dat ik niet eerder dan 9 uur vanavond of zelfs pas 7 uur morgenochtend weer achter mijn computer had kunnen kruipen om die hoge, hoge berg werk weg te werken. (Dit klinkt trouwens erger dan het is, want ik vind mijn werk erg leuk!)

Maar je zult medelijden met me krijgen zodra je weet waar mijn werkplek is: op zolder - terwijl het bij ons in de tuin nu 33 graden is (ik wil er niet aan denken hoe warm het hier binnen is, maar ik kan je wel vertellen dat ik langzaam maar zeker gaar stoom!).

Ik heb natuurlijk alle ramen opengezet en hoor de vrolijke kinderstemmetjes vanuit de tuin naar boven opstijgen, en mijn man - biertje in de hand - is met de tuinslang in de weer om 7 kinderen en zichzelf een leuke en natte middag te bezorgen. "Ik wil er ook bij zijn!" denk ik jaloers. Het duiveltje in mij kan niet nalaten om te denken dat mijn man zijn vrije middagen wel uit weet te zoeken.

Totdat ik realistisch wordt. Toen ik nog buitenshuis werkte zocht ik toch ook de mooiste dagen uit om een middagje vrij te nemen? En sterker: ik héb nu toch een middagje vrij? Vrij van het moederschap, maar ook vrij om te beslissen of ik wel of niet aan het werk ga. Ik bén tenslotte niet meer in loondienst!

Ik kies er voor om toch te blijven werken vanmiddag, en ik geniet er met volle teugen van. Althans, nadat ik de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd geveegd heb...