Uitdagingen voor thuiswerkers

"Maar hoe doe je dat dan met dingen waar je tegenop ziet?" vroeg een journaliste mij laatst. "Want als je thuiswerkt moet je alles zelf doen."

Dat klopt. En er zijn ook zeker dingen waar ik tegenop zie. Het is eigenlijk net als met peuters: hartstikke leuk, maar die poepbroeken... En zo heeft alles altijd een leuke en een minder leuke kant in zich. Ik moest even over mijn antwoord nadenken.

Nu ga ik dinsdag naar een evenement waarvan ik weet dat een groot deel van mijn doelgroep er ook is. Het zou echt een gemiste kans zijn, om mijn producten niet onder de aandacht van de bezoekers te brengen. Daarom had ik bedacht dat ik een leaflet ging maken, dat ik bij de ingang kon uitdelen.

De hele week al was ik aan het dralen, en nog steeds had ik die leaflet niet ontworpen. Vandaag, zondag, was mijn laatste kans, want morgen moet het bij de copyshop zijn om op tijd klaar te zijn. Dus daar zat ik, achter mijn computer... en er kwam niets.

O ja, er kwam wel iets: een klomp in mijn maag. Het vooruitzicht om dinsdag bij de ingang die folders te moeten uitdelen, deed me gruwelen. Ik vond het gewoon echt niet leuk om al die mensen ongevraagd een folder van mijn bedrijf uit te delen. Ik zag er als een berg tegenop.

Nu had ik de keuze: ik doe het toch maar niet, want ik vind het niet leuk, of ik doe het wel, want zo'n kans krijg ik voorlopig niet meer. Maar als ik het deed, moest ik wel eerst mijn blokkades overwinnen.

Waarom vond ik het zo vreselijk? Ik ging eens met mezelf op de grond zitten, naast m'n bureau. Ik visualiseerde dat ik daar bij de ingang stond en die foldertjes uitdeelde. Direct voelde ik een gevoel van onbehagen in mij opkomen. Ik liet het gevoel toe en nam als het ware een stap afstand om te kijken wat het gevoel veroorzaakte.

En daar zag ik het: wie ben ik om mijn product onder de neuzen van die mensen te duwen, wie zit er op mijn product te wachten? Met andere woorden: onzekerheid.

Ik liet het gevoel los en begon over die onzekerheid na te denken. Ik heb die producten gemaakt zodat andere mensen er profijt van zouden hebben. Er zijn die avond vást mensen die heel erg blij zullen zijn dat mijn producten bestaan. Dus wie ben ik eigenlijk, dat ik mensen die graag mijn producten zouden willen hebben, dit recht ontzeg?

Het was een hele opluchting er zo over te denken. Maar toen ik weer visualiseerde dat ik foldertjes stond uit te delen, was het nare gevoel nog niet weg.

Weer nam ik afstand en keek wat het gevoel veroorzaakte. Ik zag dat ik me schaamde geld te vragen voor mijn producten. Verdorie, ik had er in mijn boek een heel hoofdstuk aan gewijd ("Je verdient wat je waard bent") en nu had ik het zelf ook: het liefste zou ik m'n producten gewoon gratis weggeven. Met andere woorden: een minderwaardigheidsgevoel.

Ik bedacht met hoeveel liefde, toewijding en inspiratie ik aan de producten had gewerkt. Hoeveel tijd, energie en geld ik er in had gestoken. Hoe zeker ik was dat het goede producten zijn, dat ze mensen van nut zijn.

Nogmaals visualiseerde in mezelf bij de ingang terwijl ik de leaflets uitdeelde. Een gevoel van trots kwam in me op: ik mag de mensen informeren over deze mooie producten!

Ik deed mijn ogen open en toen wist ik precies hoe de leaflet er uit moest komen te zien. Met twee tellen zat ik achter mijn computer en binnen no time had ik een perfecte folder, mét speciale actie, in elkaar gedraaid. Dinsdag sta ik daar, met mijn foldertjes, en ik zal ze met plezier uitdelen. Wat een overwinning!

Het was precies zoals ik de journaliste geantwoord had: "Iets waar ik tegenop zie, zie ik als een uitdaging. Je kunt er voor kiezen om het dan maar niet te doen, maar je kunt er ook voor kiezen het te zien als een mogelijkheid tot persoonlijke groei. Als je die uitdaging aangaat, moet je eerst onderzoeken wat het exact is waardoor je er tegenop ziet en dat dan vervolgens aanpakken. Je zult zien dat je dan niet alleen bevrijd bent, maar zelfs met plezier dat aanpakt waar je eerst tegenop zag."

De kinderen van een Wahm herken je meteen