Het leven biedt soms van die momenten waarvan je weet dat je ze nooit zult vergeten. Vanochtend werd ik wakker door licht gepruttel naast me: Juup wilde drinken. Een intiem moment, heerlijk met z'n tweetjes in bed (Jan Paul was al naar de zaak), voordat de drukte van een hectisch gezin zich doet gelden. Terwijl mijn meisje bij me dronk hoorde ik in de kamer naast ons zacht gestommel: Rhuben sloop z'n bed uit (aangezien hij en Saffier op dezelfde kamer slapen heeft hij de instructie meegekregen dat hij alleen uit z'n bed mag komen als hij dat muisstil kan doen!). Ja hoor, daar stond hij al naast m'n bed - een half uur te vroeg, nog even wegdommelen met Juup zat er niet meer in. Hij kroop aan de andere kant tegen Juup aan die nu lekker tussen mama en grote broer inlag. En wat voor een grote broer: lief is ie! Heel teder kan hij z'n babyzusje aaien en kusjes geven, terwijl hij zachtjes fluistert: "Jupi, lieve Jupi". Ook nu weer werd ik vertederd door de genegenheid die mijn vierjarige, grote kleine manneke voor zijn zusje heeft. Net toen Juup klaar was met drinken, was Saffier aan het wakker worden. Ik spoedde mij naar haar kamertje en nam haar weer mee naar mijn bed, alwaar ze lekker op mij ging liggen om eens op haar gemak wakker te worden. En daar lagen ze dan, op me en naast me, genietend van dit magische moment tussen slapen en waken in, mijn drie kindjes. Drie! Ik voelde me werkelijk de allerrijkste vrouw op aarde.
Die eerste maanden na de bevalling leef je in een roes, of je nu je eerste kindje krijgt of je tiende. Als alles goed gaat is die roes een roze wolk, als er problemen zijn misschien niet maar de roes blijft. Ieder babytje blijft verwondering oproepen en verandert je gezin zo totaal dat je even de tijd nodig hebt om je balans te hervinden en een nieuw evenwicht te zoeken. Om over de hormonale veranderingen in je lijf - het ontzwangeren - maar niet te spreken. Juist daarom ervaar je die geluksmomenten wellicht intenser en emotioneler dan normaal.
Maar dan voel je dat de sluier die als het ware om je heen hing weer langzaam opgetrokken wordt en dat je weer meer deel gaat èn wilt uitmaken van het leven in de buitenwereld. Dat er naast het geluksgevoel de rijkste vrouw op aarde te zijn, ook nog een praktische kant is: van de week realiseerde ik me voor het eerst dat ik nu iedere week 60 nageltjes moet knippen!
En terwijl je haar bij bosjes uitvalt (ja, dat is normaal, 3-4 maanden na de bevalling begint je tijdens de zwangerschap vol en prachtig geworden haardos uit te vallen) maak je de lichamelijke balans op van drie zwangerschappen: striaeplekken op buik en borsten, een blubberbuik, algehele vermoeidheid en een onduidelijke pijn in het heupgebied die maar niet over wil gaan. Maar het is gelukkig niet alleen kommer en kwel. Ik moet namelijk toegeven dat ik me nog nooit zo goed heb gevoeld over mijn lijf. Vroeger vond ik mezelf altijd te dik, nu denk ik trots: Hé, dit lijf heeft wel mooi drie kinderen gedragen, gebaard èn gevoed! Ik ben allang blij dat 'niet gebaard, tocheen taart' (een favoriete uitspraak van mijn oom Cees) niet meer op mij van toepassing is ;))
Maar als ik denk aan het feit dat wij iedere week minimaal 56 luiers te verschonen hebben, waarvan een substantieel deel valt onder de categorie poepluier, en iedere week minimaal 70 keer tijdens het eten zeggen "Kom terug aan tafel!", en iedere week zeven nieuwe verhaaltjes verzonnen moeten worden bij de bedrand terwijl je zelf omtolt van de slaap en je kinderen klaarwakker zijn en klaarwakker blijven... en aan al die andere dingen die het ouderschap gewoon zwaar maken maar waar je van te voren nooit voor gewaarschuwd wordt... dan verzucht ik wel eens: hoe heb ik ooit in mijn hoofd gehaald dat ik het kan, moeder zijn van drie kinderen.
Ik vraag me soms wel eens af hoe moeders dat in vroeger tijden in hemelsnaam deden, zonder water uit de kraan, zonder televisie als hulp-oppas, zonder wegwerpluiers, nee erger, zonder wasmachine. En die laatste gedachte alleen al zet me weer even met beide benen op de grond. Want wees nou eerlijk: wij hebben alle gemakken van de moderne techniek plus een geëmancipeerde samenleving waarin ruimte is om onszelf te ontplooien en financiële onafhankelijkheid te bereiken. Kinderen opvoeden zal altijd zwaar blijven, dat is waar, maar wij hebben wèl de vrijheid en de mogelijkheid om naast de kinderen iets voor onszelf op te bouwen. En wie zijn wij om die kans niet te pakken - doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor al die generaties vrouwen vóór ons die die kans niet hadden.
