Zo blij als ik ben met Pasen, Pinksteren, Koninginnedag en Hemelvaartsdag – ze leveren immers extra werkdagen op voor mij omdat mijn man vrij is – zo gestressd word ik van de november/december periode. Natuurlijk, het is een leuke en gezellige tijd, maar ik heb het nu even over mijn werk.
Door alle festiviteiten rondom de feestdagen – bij ons vermeerderd met 3 (!) kinderverjaardagen – gaat mijn tijd dezer dagen vooral zitten in speelgoedgidsen lezen, gedichten en surprises maken en inkopen doen. Vooral de laatste twee slorpen mijn werktijd op, omdat ik ze moet doen op momenten dat de kinderen er niet bij zijn – bij uitstek mijn werktijden dus. Daarnaast zijn er de diverse Kerstdiners en Kerstborrels, die ook vaak tijdens mijn werktijd plaatsvinden, en natuurlijk het verzenden van de onvermijdelijke Kerstkaarten, die vaak als sluitpost dienen en daarom soms pas ná Kerst verzonden worden!
Minder tijd voor mijn werk dus, althans... die tijd wordt van mijn nachtrust afgehaald. Want rond de feestdagen heb ik het zakelijk gezien natuurlijk ook hartstikke druk: Sinterklaas en Kerstman weten mijn webwinkels gelukkig goed te vinden! En dat komt mede door alle speciale Sint en Kerstacties die ik bedacht en toegepast heb.
Dit alles samen met het feit dat de nieuwste druk van mijn boek over thuiswerken pas nét twee dagen voor 5 december klaar was betekent dat ik straks echt toe ben aan de Kerstvakantie... om bij te werken!
Thuiswerkdroom
“Je kunt volgende week beginnen.”
Ik knipper nog even met mijn ogen. Tien jaar geleden stond ik te springen om deze zin te horen, maar hij kwam niet. Tot nu.
Meteen schiet mij een zaterdag te binnen, in de warme zomer van vorig jaar. Ik was met mijn gezin (man, drie kinderen, auto) boodschappen aan het doen bij een groot winkelcentrum. Toen we naar binnen liepen zag ik ze al staan: twee kinderen van een jaar of 8, 9, met een grote emmer sop. Ze spraken de automobilisten aan, maar zo te zien had iedereen het te druk-druk-druk om die kinderen het pleziertje van zelf geld verdienen te gunnen.
“Dat zal veranderen!”, dacht ik nog.
En jawel, bij het inladen van de boodschappen spraken ze mijn man aan. Ik was mijn kleintjes aan het insnoeren - een hels karwei dat bij mij steeds weer de vraag oproept wanneer er eens Arbo-regels voor moeders komen - dus ik verstond niet wat er gezegd werd. Maar het werd me direct duidelijk toen we wegreden.
“Wat doe je nou?” riep ik verontwaardigd, “Waarom laat je die kinderen niet de ramen schoonmaken? Je vermoordt jonge ondernemersgeest, je moet zo’n initiatief belonen, hoe kun je ze het glorieuze gevoel van je eigen geld verdiend hebben ontzeggen?”
Mijn man keek me beduusd aan en werd toen wakker uit zijn we-moeten-snel-boodschappen-doen-en-hier-weer-weg-roes. “Je hebt gelijk, ga jij straks maar terug.”
“Plankgas!” zei ik, want we waren het terrein al lang en breed af. Thuis. Ik ontsnoerde een kind, sleutels tussen mijn tanden, greep een plastic tas en gooide beiden achter de deur. Terug naar de auto, een doos, volgend kind losgekoppeld, hup-hup-hup kind en doos naar binnen. Mijn man, die inmiddels het laatste kind tegelijk met de laatste drie tassen in zijn armen balanceerde, keek me in de deuropening na terwijl ik terug racete naar de parkeerplaats.
En daar lag het: een grote plas sop, waar eens twee vrolijke kinderen met een goed idee hadden gestaan. Ik stopte de euro terug in mijn zak en reed teleurgesteld naar huis. Ze hadden het opgegeven. Nét voordat het universum aan ze wilde tonen dat je soms wat langer moet volhouden.
Soms duurt het tien jaar tot een droom uitkomt. Maar als je gestaag, stap voor stap, iedere dag een klein beetje naar je droom toewerkt en het beeld dat je wilt bereiken voor ogen houdt, dan komt ooit dat moment.
“Wat zou ik toch graag een column voor de Twentsche Courant Tubantia schrijven” dacht ik een paar weken geleden, mijn oude droom weer voor de geest halend. Twee dagen later belde de redacteur van de zondagskrant.
Ik knipper nog even met mijn ogen. Tien jaar geleden stond ik te springen om deze zin te horen, maar hij kwam niet. Tot nu.
Meteen schiet mij een zaterdag te binnen, in de warme zomer van vorig jaar. Ik was met mijn gezin (man, drie kinderen, auto) boodschappen aan het doen bij een groot winkelcentrum. Toen we naar binnen liepen zag ik ze al staan: twee kinderen van een jaar of 8, 9, met een grote emmer sop. Ze spraken de automobilisten aan, maar zo te zien had iedereen het te druk-druk-druk om die kinderen het pleziertje van zelf geld verdienen te gunnen.
“Dat zal veranderen!”, dacht ik nog.
En jawel, bij het inladen van de boodschappen spraken ze mijn man aan. Ik was mijn kleintjes aan het insnoeren - een hels karwei dat bij mij steeds weer de vraag oproept wanneer er eens Arbo-regels voor moeders komen - dus ik verstond niet wat er gezegd werd. Maar het werd me direct duidelijk toen we wegreden.
“Wat doe je nou?” riep ik verontwaardigd, “Waarom laat je die kinderen niet de ramen schoonmaken? Je vermoordt jonge ondernemersgeest, je moet zo’n initiatief belonen, hoe kun je ze het glorieuze gevoel van je eigen geld verdiend hebben ontzeggen?”
Mijn man keek me beduusd aan en werd toen wakker uit zijn we-moeten-snel-boodschappen-doen-en-hier-weer-weg-roes. “Je hebt gelijk, ga jij straks maar terug.”
“Plankgas!” zei ik, want we waren het terrein al lang en breed af. Thuis. Ik ontsnoerde een kind, sleutels tussen mijn tanden, greep een plastic tas en gooide beiden achter de deur. Terug naar de auto, een doos, volgend kind losgekoppeld, hup-hup-hup kind en doos naar binnen. Mijn man, die inmiddels het laatste kind tegelijk met de laatste drie tassen in zijn armen balanceerde, keek me in de deuropening na terwijl ik terug racete naar de parkeerplaats.
En daar lag het: een grote plas sop, waar eens twee vrolijke kinderen met een goed idee hadden gestaan. Ik stopte de euro terug in mijn zak en reed teleurgesteld naar huis. Ze hadden het opgegeven. Nét voordat het universum aan ze wilde tonen dat je soms wat langer moet volhouden.
Soms duurt het tien jaar tot een droom uitkomt. Maar als je gestaag, stap voor stap, iedere dag een klein beetje naar je droom toewerkt en het beeld dat je wilt bereiken voor ogen houdt, dan komt ooit dat moment.
“Wat zou ik toch graag een column voor de Twentsche Courant Tubantia schrijven” dacht ik een paar weken geleden, mijn oude droom weer voor de geest halend. Twee dagen later belde de redacteur van de zondagskrant.
Wil je meer weten over thuiswerken en je eigen bedrijf beginnen vanuit huis?
Surf dan nu naar de website voor succesvol thuiswerken:
www.wahm.nl
Vakantiewerk
"Moet je nog werken? Wat jammer van je vakantie!"
Mijn schoonzusje keek me niet-begrijpend aan.
Hetzelfde gebeurde toen ik tegen een vriendin zei dat mijn laptop op vakantie meeging. En ook mijn schoonmoeder vroeg zich af of ik wel van mijn vakantie ging genieten.
Ik begreep hun reactie natuurlijk wel, maar toch was ik ook verbaasd. Waarom heeft werken toch zo'n negatief imago? Waarom zijn er zo weinig mensen die zó dol zijn op hun werk, dat ze juist blij zijn dat ze tijdens hun vakantie ook kunnen werken?
Voor mij is de vakantie bij uitstek een moment om lekker te werken – en niet alleen omdat mijn man dan bij de kinderen kan zijn. Juist omdat je even weg bent van de dagelijkse sleur, meestal in een prachtig landschap en lekker dicht bij de natuur, komen de nieuwe ideeën op. Ik heb deze vakantie zelfs een heel nieuw boek geschreven, dat net is verschenen! (Klik hier voor meer informatie: http://www.lichtleven.com)
Maar nog afgezien van de inspiratie en nieuwe ideeën: ik wil gewoon weten hoe het met mijn omzet staat! Om de zoveel dagen controleer ik de bestellingen en mijn cijfers – het geeft een lekker gevoel om te weten dat je bedrijf door draait, ook al ben je weg.
Juup (2) en ik liggen in bed. Stiekem probeer ik mijn arm weg te trekken. Naast me wordt onrustig aan een duimpje gezogen, waarop ik besluit nog even te blijven liggen. Een beentje ligt over mijn buik gedrapeerd, een handje knoedelt in mijn haar. Ik adem diep in, om het wezentje naast mij in een nog diepere slaap te leiden.
En dan kijk ik naar haar, voorzichtigjes, haar ogen sereen gesloten, het duimpje dat bijna uit het mondje valt... er is voor een moeder bijna niets heerlijkers dan kijken naar haar slapende kind. Gek eigenlijk, je bent net een eeuwigheid bezig geweest om haar in slaap te krijgen - zodat je zelf weer verder kunt - maar als ze eenmaal slaapt wil je haar nog langer vasthouden en kun je je ogen niet van haar afhouden.
Zelf ben ik ook even weggedut daarnet, de luxe van vakantie wanneer papa zich bezighoudt met de andere spruiten, maar nu wil ik opstaan om nog wat werk te doen. De grote acrobaten-act gaat beginnen: ik wring me onder haar vandaan en balanceer tussen vrees en hoop wanneer ze een nieuwe positie moet vinden om te slapen, maar... het lukt! Mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik naast het bed sta en mijn meisje vol overgave verder slaapt: hoera, even tijd voor mezelf!
"Moeders en huisvrouwen zijn de enige werkers die nooit vakantie hebben. Ze zijn de grote vakantieloze klasse." Dit citaat van Anne Morrow Lindbergh lees ik in het boek Nieuwetijds moederen (zie elders voor de recensie). Nee, ik heb inderdaad nooit vakantie:
ik werk, ik zorg, ik moeder, ik was, ik ruim op... Maar volgens mijn eigen definitie heb ik altijd vakantie: ik doe werk dat ik geweldig leuk vind, ik geniet er ontzettend van bij m'n kinderen te zijn, en ik kan mijn eigen dagen indelen.
Mijn leven is niet opgedeeld in kleine partjes: werk-privé-gezin-sociaal. Mijn leven is juist zo leuk doordat alles door elkaar loopt.
Ineens hoor ik gestommel. Als ik omkijk zie ik een klein duimelotje, de oogjes nog half toe, op mij af waggelen. Ze kruipt stilletjes bij mij op schoot en zo zitten we nog even in de zon, uit te kijken over de bergen.
Mijn schoonzusje keek me niet-begrijpend aan.
Hetzelfde gebeurde toen ik tegen een vriendin zei dat mijn laptop op vakantie meeging. En ook mijn schoonmoeder vroeg zich af of ik wel van mijn vakantie ging genieten.
Ik begreep hun reactie natuurlijk wel, maar toch was ik ook verbaasd. Waarom heeft werken toch zo'n negatief imago? Waarom zijn er zo weinig mensen die zó dol zijn op hun werk, dat ze juist blij zijn dat ze tijdens hun vakantie ook kunnen werken?
Voor mij is de vakantie bij uitstek een moment om lekker te werken – en niet alleen omdat mijn man dan bij de kinderen kan zijn. Juist omdat je even weg bent van de dagelijkse sleur, meestal in een prachtig landschap en lekker dicht bij de natuur, komen de nieuwe ideeën op. Ik heb deze vakantie zelfs een heel nieuw boek geschreven, dat net is verschenen! (Klik hier voor meer informatie: http://www.lichtleven.com)
Maar nog afgezien van de inspiratie en nieuwe ideeën: ik wil gewoon weten hoe het met mijn omzet staat! Om de zoveel dagen controleer ik de bestellingen en mijn cijfers – het geeft een lekker gevoel om te weten dat je bedrijf door draait, ook al ben je weg.
Juup (2) en ik liggen in bed. Stiekem probeer ik mijn arm weg te trekken. Naast me wordt onrustig aan een duimpje gezogen, waarop ik besluit nog even te blijven liggen. Een beentje ligt over mijn buik gedrapeerd, een handje knoedelt in mijn haar. Ik adem diep in, om het wezentje naast mij in een nog diepere slaap te leiden.
En dan kijk ik naar haar, voorzichtigjes, haar ogen sereen gesloten, het duimpje dat bijna uit het mondje valt... er is voor een moeder bijna niets heerlijkers dan kijken naar haar slapende kind. Gek eigenlijk, je bent net een eeuwigheid bezig geweest om haar in slaap te krijgen - zodat je zelf weer verder kunt - maar als ze eenmaal slaapt wil je haar nog langer vasthouden en kun je je ogen niet van haar afhouden.
Zelf ben ik ook even weggedut daarnet, de luxe van vakantie wanneer papa zich bezighoudt met de andere spruiten, maar nu wil ik opstaan om nog wat werk te doen. De grote acrobaten-act gaat beginnen: ik wring me onder haar vandaan en balanceer tussen vrees en hoop wanneer ze een nieuwe positie moet vinden om te slapen, maar... het lukt! Mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik naast het bed sta en mijn meisje vol overgave verder slaapt: hoera, even tijd voor mezelf!
"Moeders en huisvrouwen zijn de enige werkers die nooit vakantie hebben. Ze zijn de grote vakantieloze klasse." Dit citaat van Anne Morrow Lindbergh lees ik in het boek Nieuwetijds moederen (zie elders voor de recensie). Nee, ik heb inderdaad nooit vakantie:
ik werk, ik zorg, ik moeder, ik was, ik ruim op... Maar volgens mijn eigen definitie heb ik altijd vakantie: ik doe werk dat ik geweldig leuk vind, ik geniet er ontzettend van bij m'n kinderen te zijn, en ik kan mijn eigen dagen indelen.Mijn leven is niet opgedeeld in kleine partjes: werk-privé-gezin-sociaal. Mijn leven is juist zo leuk doordat alles door elkaar loopt.
Ineens hoor ik gestommel. Als ik omkijk zie ik een klein duimelotje, de oogjes nog half toe, op mij af waggelen. Ze kruipt stilletjes bij mij op schoot en zo zitten we nog even in de zon, uit te kijken over de bergen.
Oranjekoorts voor thuiswerkers!
Kon ik maar gewoon nuchter blijven...
Maar nee, de EK-koorts heeft ook mij te pakken. Hoe kan ik nou werken als Oranje van die bloedstollende wedstrijden speelt, waarvan eentje nota bene pas na half twaalf beëindigd werd!
Bij Nederland-Letland was het me nog gelukt. Voordat de wedstrijd begon had ik alle benodigdheden al naast mij op de bank geïnstalleerd: laptop, gekleurde stiften en papier (voor het ontwerp van een logo waar ik mee bezig ben) en een stapel enveloppen, boeken, facturen en adresstickers om te verzenden.
Terwijl we met z’n allen op de bank zaten en het ene kind na het andere in slaap sukkelde kon moeders lustig werken. Zelfs het ontwerp van het logo kwam in een vergevorderd stadium. “Gelukkig,” dacht ik, “deze uren kan ik tenminste op mijn werkurenstaat voor de Belastingdienst boeken!”
En zo ging het ook met de kwartfinales van de andere teams. Terwijl Griekenland van Frankrijk won bedacht ik een EK-promotie en paste mijn website aan. Engeland-Portugal heb ik niet tot het einde uitgezeten, want het leek me verstandig wat slaap in te halen.
Maar tijdens de kwartfinale tegen Zweden – terwijl de wedstrijd niet eens zo leuk was – kon ik niet meer: de koorts had mij volledig te pakken. Tijdens de wedstrijd was ik stiekem toch een beetje in tweestrijd: natuurlijk wilde ik dat Oranje zou winnen, maar alsjeblieft, als ze winnen sta ik straks weer een hele avond stijf van de stress, mis ik weer een avond werk en ben ik de dag(en) erna moeier vanwege slaapgebrek.
En waarom moest ie nou zo lang duren, die wedstrijd?! Waarna ik uiteraard het commentaar van de diverse deskundigen en spelers ook nog wilde zien – al was het alleen maar om de spanning weer een beetje uit mijn lijf te krijgen.
Tja, en probeer dan de volgende morgen maar eens vroeg op te staan, omdat je een werkochtend gepland had... Die voetballers hebben mijn hele weekendschema in de war geschopt!
Maar natuurlijk ben ik woensdagavond in ons oranje-versierd huis met thee en oranje-tompoucen weer van de partij: vanwege vaderlandsliefde, maar ook vanwege het heerlijk gezellige familie-moment. Dat werk, dat moet maar even wachten.
Maar nee, de EK-koorts heeft ook mij te pakken. Hoe kan ik nou werken als Oranje van die bloedstollende wedstrijden speelt, waarvan eentje nota bene pas na half twaalf beëindigd werd!
Bij Nederland-Letland was het me nog gelukt. Voordat de wedstrijd begon had ik alle benodigdheden al naast mij op de bank geïnstalleerd: laptop, gekleurde stiften en papier (voor het ontwerp van een logo waar ik mee bezig ben) en een stapel enveloppen, boeken, facturen en adresstickers om te verzenden.
Terwijl we met z’n allen op de bank zaten en het ene kind na het andere in slaap sukkelde kon moeders lustig werken. Zelfs het ontwerp van het logo kwam in een vergevorderd stadium. “Gelukkig,” dacht ik, “deze uren kan ik tenminste op mijn werkurenstaat voor de Belastingdienst boeken!”
En zo ging het ook met de kwartfinales van de andere teams. Terwijl Griekenland van Frankrijk won bedacht ik een EK-promotie en paste mijn website aan. Engeland-Portugal heb ik niet tot het einde uitgezeten, want het leek me verstandig wat slaap in te halen.Maar tijdens de kwartfinale tegen Zweden – terwijl de wedstrijd niet eens zo leuk was – kon ik niet meer: de koorts had mij volledig te pakken. Tijdens de wedstrijd was ik stiekem toch een beetje in tweestrijd: natuurlijk wilde ik dat Oranje zou winnen, maar alsjeblieft, als ze winnen sta ik straks weer een hele avond stijf van de stress, mis ik weer een avond werk en ben ik de dag(en) erna moeier vanwege slaapgebrek.
En waarom moest ie nou zo lang duren, die wedstrijd?! Waarna ik uiteraard het commentaar van de diverse deskundigen en spelers ook nog wilde zien – al was het alleen maar om de spanning weer een beetje uit mijn lijf te krijgen.
Tja, en probeer dan de volgende morgen maar eens vroeg op te staan, omdat je een werkochtend gepland had... Die voetballers hebben mijn hele weekendschema in de war geschopt!
Maar natuurlijk ben ik woensdagavond in ons oranje-versierd huis met thee en oranje-tompoucen weer van de partij: vanwege vaderlandsliefde, maar ook vanwege het heerlijk gezellige familie-moment. Dat werk, dat moet maar even wachten.
Thuiswerkbelgen ;-)
De dames (en heren) van de Vrouwenbeweging hebben er vaak de mond van vol: hoe goed is de kinderopvang in België wel niet geregeld. Kinderen worden de gehele dag opgevangen, ontvangen een warme maaltijd, er is plek genoeg en het is betaalbaar...
Nog afgezien van het feit of dit altijd en overal in België waar is, zien we nu - in ieder geval in Vlaanderen - een tegenbeweging optreden. Met aan het hoofd Vlaams minister van Economie, Buitenlands Beleid en E-government Patricia Ceysens. Zij schreef het intelligente boek "E-mama. E-werken, kids koesteren", waarin ze zich ondermeer hard maakt voor het uitbesteden van diensten (huishoudelijk werk, strijken, e.d.) in plaats van kinderen. Neem eens een kijkje op haar website http://www.e-mama.be of op http://www.ministerpatriciaceysens.be.
Deze energie minister is - voor zover bij mij bekend - de eerste minister wereldwijd die een lange periode vanuit huis werkte. En dan heb ik het niet alleen over e-mails lezen: zij beschrijft in haar boek uitvoerig hoe zij deelnam aan belangrijke vergaderingen met alleen een laptop en een webcam - en vaak met een baby aan de borst. Nu nog werkt zij gedeeltelijk vanuit huis.
Van haar website citeer ik: "Mobiliteit en de combinatie gezin en arbeid zijn twee belangrijke aandachtspunten voor de Vlaamse Regering. Maar het zijn niet het soort problemen die je met één pennentrek of decreetgevend werk oplost. En dus gaan de ministers op zoek naar allerhande teasers om deze actuele knelpunten van het moderne leven op te lossen. Je kan je nummerplaat inruilen voor een abonnement op De Lijn. En van de nieuwe man wordt gehoopt dat hij buitenhuiswerkende vrouwen van hun huishoudelijke taken bevrijdt. Leuk gevonden maar niet altijd doeltreffend. Vandaar mijn voorstel als Vlaams Minister van E-government om e-werken te ontwikkelen als structurele oplossing om een aantal hedendaagse uitdagingen aan te gaan."
Ceyssens heeft dan ook tal van initiatieven ontplooid - zowel in wetgeving als in publicitaire evenementen - om e-werken te stimuleren. Ik was vereerd toen ik door deze minister gevraagd werd plaats te nemen in de jury voor de eerste verkiezing van E-mama en E-papa van het jaar. Dat is nog eens een originele manier om e-werken bij zowel mama's en papa's als bedrijven onder de aandacht te brengen. En het geeft de - broodnodige - erkenning aan de mama's en papa's die dagelijks worstelen om de combinatie werk-gezin-huishouden in te vullen door geheel of gedeeltelijk thuis te werken.
Ja, het is waar. De Belgen zijn verder dan wij Nederlanders op het gebied van kinderopvang, én ze zijn verder dan wij op het gebied van stimulering van thuiswerken.
Welke Nederlandse politicus zal dit stokje oppakken?
Uitdagingen voor thuiswerkers
"Maar hoe doe je dat dan met dingen waar je tegenop ziet?" vroeg een journaliste mij laatst. "Want als je thuiswerkt moet je alles zelf doen."
Dat klopt. En er zijn ook zeker dingen waar ik tegenop zie. Het is eigenlijk net als met peuters: hartstikke leuk, maar die poepbroeken... En zo heeft alles altijd een leuke en een minder leuke kant in zich. Ik moest even over mijn antwoord nadenken.
Nu ga ik dinsdag naar een evenement waarvan ik weet dat een groot deel van mijn doelgroep er ook is. Het zou echt een gemiste kans zijn, om mijn producten niet onder de aandacht van de bezoekers te brengen. Daarom had ik bedacht dat ik een leaflet ging maken, dat ik bij de ingang kon uitdelen.
De hele week al was ik aan het dralen, en nog steeds had ik die leaflet niet ontworpen. Vandaag, zondag, was mijn laatste kans, want morgen moet het bij de copyshop zijn om op tijd klaar te zijn. Dus daar zat ik, achter mijn computer... en er kwam niets.
O ja, er kwam wel iets: een klomp in mijn maag. Het vooruitzicht om dinsdag bij de ingang die folders te moeten uitdelen, deed me gruwelen. Ik vond het gewoon echt niet leuk om al die mensen ongevraagd een folder van mijn bedrijf uit te delen. Ik zag er als een berg tegenop.
Nu had ik de keuze: ik doe het toch maar niet, want ik vind het niet leuk, of ik doe het wel, want zo'n kans krijg ik voorlopig niet meer. Maar als ik het deed, moest ik wel eerst mijn blokkades overwinnen.
Waarom vond ik het zo vreselijk? Ik ging eens met mezelf op de grond zitten, naast m'n bureau. Ik visualiseerde dat ik daar bij de ingang stond en die foldertjes uitdeelde. Direct voelde ik een gevoel van onbehagen in mij opkomen. Ik liet het gevoel toe en nam als het ware een stap afstand om te kijken wat het gevoel veroorzaakte.
En daar zag ik het: wie ben ik om mijn product onder de neuzen van die mensen te duwen, wie zit er op mijn product te wachten? Met andere woorden: onzekerheid.
Ik liet het gevoel los en begon over die onzekerheid na te denken. Ik heb die producten gemaakt zodat andere mensen er profijt van zouden hebben. Er zijn die avond vást mensen die heel erg blij zullen zijn dat mijn producten bestaan. Dus wie ben ik eigenlijk, dat ik mensen die graag mijn producten zouden willen hebben, dit recht ontzeg?
Het was een hele opluchting er zo over te denken. Maar toen ik weer visualiseerde dat ik foldertjes stond uit te delen, was het nare gevoel nog niet weg.
Weer nam ik afstand en keek wat het gevoel veroorzaakte. Ik zag dat ik me schaamde geld te vragen voor mijn producten. Verdorie, ik had er in mijn boek een heel hoofdstuk aan gewijd ("Je verdient wat je waard bent") en nu had ik het zelf ook: het liefste zou ik m'n producten gewoon gratis weggeven. Met andere woorden: een minderwaardigheidsgevoel.
Ik bedacht met hoeveel liefde, toewijding en inspiratie ik aan de producten had gewerkt. Hoeveel tijd, energie en geld ik er in had gestoken. Hoe zeker ik was dat het goede producten zijn, dat ze mensen van nut zijn.
Nogmaals visualiseerde in mezelf bij de ingang terwijl ik de leaflets uitdeelde. Een gevoel van trots kwam in me op: ik mag de mensen informeren over deze mooie producten!
Ik deed mijn ogen open en toen wist ik precies hoe de leaflet er uit moest komen te zien. Met twee tellen zat ik achter mijn computer en binnen no time had ik een perfecte folder, mét speciale actie, in elkaar gedraaid. Dinsdag sta ik daar, met mijn foldertjes, en ik zal ze met plezier uitdelen. Wat een overwinning!
Het was precies zoals ik de journaliste geantwoord had: "Iets waar ik tegenop zie, zie ik als een uitdaging. Je kunt er voor kiezen om het dan maar niet te doen, maar je kunt er ook voor kiezen het te zien als een mogelijkheid tot persoonlijke groei. Als je die uitdaging aangaat, moet je eerst onderzoeken wat het exact is waardoor je er tegenop ziet en dat dan vervolgens aanpakken. Je zult zien dat je dan niet alleen bevrijd bent, maar zelfs met plezier dat aanpakt waar je eerst tegenop zag."
Dat klopt. En er zijn ook zeker dingen waar ik tegenop zie. Het is eigenlijk net als met peuters: hartstikke leuk, maar die poepbroeken... En zo heeft alles altijd een leuke en een minder leuke kant in zich. Ik moest even over mijn antwoord nadenken.
Nu ga ik dinsdag naar een evenement waarvan ik weet dat een groot deel van mijn doelgroep er ook is. Het zou echt een gemiste kans zijn, om mijn producten niet onder de aandacht van de bezoekers te brengen. Daarom had ik bedacht dat ik een leaflet ging maken, dat ik bij de ingang kon uitdelen.
De hele week al was ik aan het dralen, en nog steeds had ik die leaflet niet ontworpen. Vandaag, zondag, was mijn laatste kans, want morgen moet het bij de copyshop zijn om op tijd klaar te zijn. Dus daar zat ik, achter mijn computer... en er kwam niets.
O ja, er kwam wel iets: een klomp in mijn maag. Het vooruitzicht om dinsdag bij de ingang die folders te moeten uitdelen, deed me gruwelen. Ik vond het gewoon echt niet leuk om al die mensen ongevraagd een folder van mijn bedrijf uit te delen. Ik zag er als een berg tegenop.
Nu had ik de keuze: ik doe het toch maar niet, want ik vind het niet leuk, of ik doe het wel, want zo'n kans krijg ik voorlopig niet meer. Maar als ik het deed, moest ik wel eerst mijn blokkades overwinnen.
Waarom vond ik het zo vreselijk? Ik ging eens met mezelf op de grond zitten, naast m'n bureau. Ik visualiseerde dat ik daar bij de ingang stond en die foldertjes uitdeelde. Direct voelde ik een gevoel van onbehagen in mij opkomen. Ik liet het gevoel toe en nam als het ware een stap afstand om te kijken wat het gevoel veroorzaakte.
En daar zag ik het: wie ben ik om mijn product onder de neuzen van die mensen te duwen, wie zit er op mijn product te wachten? Met andere woorden: onzekerheid.
Ik liet het gevoel los en begon over die onzekerheid na te denken. Ik heb die producten gemaakt zodat andere mensen er profijt van zouden hebben. Er zijn die avond vást mensen die heel erg blij zullen zijn dat mijn producten bestaan. Dus wie ben ik eigenlijk, dat ik mensen die graag mijn producten zouden willen hebben, dit recht ontzeg?
Het was een hele opluchting er zo over te denken. Maar toen ik weer visualiseerde dat ik foldertjes stond uit te delen, was het nare gevoel nog niet weg.
Weer nam ik afstand en keek wat het gevoel veroorzaakte. Ik zag dat ik me schaamde geld te vragen voor mijn producten. Verdorie, ik had er in mijn boek een heel hoofdstuk aan gewijd ("Je verdient wat je waard bent") en nu had ik het zelf ook: het liefste zou ik m'n producten gewoon gratis weggeven. Met andere woorden: een minderwaardigheidsgevoel.
Ik bedacht met hoeveel liefde, toewijding en inspiratie ik aan de producten had gewerkt. Hoeveel tijd, energie en geld ik er in had gestoken. Hoe zeker ik was dat het goede producten zijn, dat ze mensen van nut zijn.
Nogmaals visualiseerde in mezelf bij de ingang terwijl ik de leaflets uitdeelde. Een gevoel van trots kwam in me op: ik mag de mensen informeren over deze mooie producten!
Ik deed mijn ogen open en toen wist ik precies hoe de leaflet er uit moest komen te zien. Met twee tellen zat ik achter mijn computer en binnen no time had ik een perfecte folder, mét speciale actie, in elkaar gedraaid. Dinsdag sta ik daar, met mijn foldertjes, en ik zal ze met plezier uitdelen. Wat een overwinning!
Het was precies zoals ik de journaliste geantwoord had: "Iets waar ik tegenop zie, zie ik als een uitdaging. Je kunt er voor kiezen om het dan maar niet te doen, maar je kunt er ook voor kiezen het te zien als een mogelijkheid tot persoonlijke groei. Als je die uitdaging aangaat, moet je eerst onderzoeken wat het exact is waardoor je er tegenop ziet en dat dan vervolgens aanpakken. Je zult zien dat je dan niet alleen bevrijd bent, maar zelfs met plezier dat aanpakt waar je eerst tegenop zag."
Hoogseizoen voor de thuiswerkmama
Terwijl het grootste gedeelte van Nederland geniet van alle extra vrije dagen die het voorjaar biedt (Pasen, Koninginnedag, Hemelvaart, Pinksteren) beleven de meeste wahms hun hoogseizoen: manlief heeft vrij, en dus kan er extra gewerkt worden!Voor mij geldt dat ook zeker. Heerlijk, zomaar een volle werkdag erbij! Mijn partner had op Goede Vrijdag al vrij, dus ik kon de vrijdag en de zaterdag ongestoord doorwerken – en daarna hadden we nog 2 dagen 'weekend' over! (Iets wat we normaal nooit hebben, omdat ik altijd de zaterdag werk.)
Toch is het jammer om al die extra dagen volledig te ver-werken. We hebben tenslotte al zulke korte weekends samen, nu we dan de kans hebben om meer tijd met ons hele gezin door te brengen, moeten we die ook nemen.
Daarom sta ik bijvoorbeeld op Koninginnedag al om half 6 op, zodat tegen de tijd dat mijn man en kinderen wakker en aangekleed zijn, ik er al een halve werkdag op heb zitten. De rest van de dag is dan voor het gezin.
Nog afgezien van al die extra vrij dagen van mijn man, is het voorjaar voor mij sowieso de periode van mijn hoogste productie. De dagen zijn langer en op de één of andere manier betekent dat ook dat ik minder slaap nodig heb en me energieker voel. Met de knoppen en bloesems die overal in de natuur verschijnen, lijkt het ook alsof er bij mij nieuwe inspiratie ontwaakt.
De wahmsite heeft een volledige nieuwe look en gedeeltelijk nieuwe inhoud gekregen, er is weer een nieuwe Bericht van een Mammie uit, ik stuur regelmatig een persbericht uit, mijn bedrijf krijgt een andere huisstijl (logo, briefpapier en visitekaartje) en ik ben met twee leuke projecten bezig... Maar daarover later meer.
Ik zou zeggen: werk ze!
Abonneren op:
Posts (Atom)
