De daad bij het woord

Of: hoe je jezelf vreselijk voor de gek kunt houden.

Ik dacht dat ik het fantastisch voor elkaar had. Een uitdagende baan die ik grotendeels vanuit huis kon doen. Daarnaast nog een eigen bedrijf en een uit de hand gelopen hobby (deze site). En een derde kindje, gezond en wel. Maar wat had ik het mis!

Toen ik mijn boek twee jaar geleden schreef en daarin een groot stuk inruimde voor het bepalen van werk dat bij je past, was ik zo zelfgenoegzaam om te denken dat ik dat allemaal wel wist. Kun je nagaan: ik ontwikkelde een oefening om er achter te komen wat je passie is. Hoewel ik die oefening door meerdere mensen heb laten testen, had ik die nooit zelf gedaan - ongelooflijk maar waar! Dat komt gewoon omdat ik toen dacht dat mijn werk mijn passie was. Ik vond het ook leuk en ik wilde het ook, dus het was zeker niet zo dat ik ongelukkig was. Bovendien had ik in mijn werk eindelijk bereikt waar ik altijd van gedroomd had, ik had mijn ambitie ingevuld. Dat is juist het rare aan het verhaal: ik hield mezelf onbewust voor de gek. Want ambitie is niet gelijk aan passie. En het kan dus blijkbaar zo zijn dat je je eigen passie niet kent - zelfs als je er een boek over geschreven hebt!

Toen het muntje eindelijk viel was het echt een ‘ahaaaa’-belevenis. Ik voelde het ook in mijn hart: dit is waar alles in mijn leven naar toe geleid heeft.

Mijn realisatie viel samen met een reorganisatie bij het bedrijf en in overleg besloten we mij weg te saneren. Het was een moeilijke stap, afscheid nemen van een bedrijf waar je vele jaren met zoveel plezier en zo intens hebt gewerkt en waar toch ook een stukje van mijn hart ligt.

Toch is deze stap de èchte weg van mijn hart en dat doet alle twijfel en onzekerheid wegsmelten. Ja, mijn inkomen is gedecimeerd. Maar de rust en het onmetelijke plezier dat er voor teruggekomen is, daar kan werkelijk geen enkel riant salaris tegenop. En ik weet zeker, nu ik volledige aandacht voor mijn eigen bedrijf heb, dat ik het ook kan laten floreren en dat ik er meer uit kan halen dan tot nu toe het geval was.

Je zou kunnen zeggen dat ik nu eindelijk de daad bij het woord heb gevoegd, eindelijk het voorbeeld geef waarover ik schrijf in mijn boek: neem de stap van je hart!

Hiervoor, als iemand mij vroeg was ik deed, was mijn antwoord altijd: directeur van een installatiebedrijf. Dat was het teken voor een ander onderwerp in de conversatie. Maar toen, na deze stap, een nieuwe kennis mij vroeg wat ik deed antwoordde ik met heel mijn hart: “Ik ben uitgever.” Ze zei dat ze een twinkeling in mijn ogen zag toen ik dat uitsprak.

Thuiswerkmama blues: overal is een tijd voor

Terwijl ik dit stukje schrijf ligt er rechts van mij een hele, hele, hele grote stapel. Aan alle kanten steken er spullen uit: een gerafeld blocnote, een boek, papieren, bonnetjes. Ergens midden in de stapel staat een kartonnen doosjs waar die bonnetjes eigenlijk in horen. Folders, kindertekeningen, krantenknipsels, rekeningen, ongeopende enveloppen, gele notitieblaadjes, faxen, foto's, tijdschriften, cd's, zelfs een fotolijstje... Ik durf er niet eens meer aan te komen, aan die stapel, want iedere poging om er iets uit te pakken zou resulteren in het in elkaar zakken van dit kunstige bouwwerk.

En zolang ik nog geen tijd/zin/behoefte heb om me door die stapel heen te werken, is er maar één ding dat ik kan doen: voorkomen dat er links van mij ook zo'n stapel ontstaat. Met andere woorden: alles wat nu links van mij ligt bovenop de stapel rechts kwakken. Althans, met enig beleid zodat de boel niet alsnog in elkaar dondert.

"Je spreekt jezelf wel tegen hoor" sprak een lezeres van mijn boek uitdagend.

Daar moest ik natuurlijk even over nadenken.

"Hier zeg je dat je altijd moet zorgen dat je huis en je werkplek helemaal netjes en opgeruimd moeten zijn. Terwijl je dáár zegt dat je soms gewoon de boel de boel moet laten."

Tja, ik kan me indenken dat dit voor sommige mensen een tegenstelling lijkt. Maar dat is het niet.

Een opgeruimd huis geeft je ten eerste het gevoel dat je ruimte om je heen hebt, waardoor je je makkelijker kunt concentreren op de dingen die je moet doen. Ten tweede voel je niet die druk op je schouders: "Ik moet de was nog doen. Ik moet nog stofzuigen. Ik moet nog zus, ik moet nog zo."

En bovendien, als je dagelijkse regelmaat hebt in je huishouden merk je dat je minder werk hebt dan wanneer je het laat oplopen.

Ik denk dat alle moeders wel weten dat kinderen veel lekkerder spelen als hun speelgoed opgeruimd en gesorteerd is. De lego's bij de lego's, poppen en poppekleertjes bij elkaar, auto's en toebehoren in één bak. En niet drie grote kisten waar treinstellen, barbie-schoentjes, kralen, meccanoschroeven en puzzelstukjes om aandacht moeten vechten.

En zo werkt het ook als je thuis werkt: als in je hoofd tien dingen-die-nog-moeten vechten om je aandacht is het moeilijker je te concentreren op het werk dat je moet doen.

Maar ja, je hebt van die dagen waarop het net lijkt alsof er een bom is ontploft in je huis en je allang blij bent dat je geen been hebt gebroken over rondslingerende knikkers. Je voornemen om vóór het eten samen met de kinderen op te ruimen is in het water gevallen vanwege een huilende baby of andere onverwachte beslommeringen en als je de kinderen dan eindelijk zonder zeuren in bed hebt wil je gewoon het liefst zo snel mogelijk die rommel kwijt. En wat is er dan makkelijker dan alles in één bak kwakken? (Of ben ik de enige moeder die dit doet en moet ik me nu zwaar gaan schamen?!)

Sterker, ik heb van die dagen waarop ik een deadline moet halen en ik een weloverwogen beslissing maak: wat is belangrijker vandaag, het huishouden of mijn werk? De dingen die ècht gedaan moeten worden doe ik dan zo snel mogelijk: een was erin, het aanrecht schoon, restjes in de koelkast. Maar dan vetrek ik naar zolder om aan het werk te gaan. Dat zijn de dagen waarop ik de boel de boel laat.

Dan moet ik echter één ding wel doen en dat is vertrouwen hebben. Hoe moeilijk het ook is, al die dingetjes die er nog moeten gebeuren moet je naast je neerleggen. En dat kun je alleen als je het vertrouwen hebt dat er overal een juiste tijd voor is.

Omdat ik het de laatste maanden ontzettend druk heb gehad was ik al tijden niet meer toegekomen aan het uitzoeken en opruimen van het speelgoed van de kinderen. De bakken met speelgoed waren vervuild met papiersnippers, spinnen en rotzooi van diverse komaf. Ik begon steeds meer tegen de klus op te zien. Maar ik liet het zo, omdat ik simpelweg de tijd en de puf er niet voor had.

"Er komt een tijd voor" hield ik mezelf voor.

En dit weekend was het zover. Zakelijk gezien was de werkdruk van de ketel en ik had ineens de energie, sterker nog, de behoefte om te gaan ruimen. Het ging heerlijk soepel, omdat ik gewacht had tot de tijd er rijp voor was. Ik weet zeker dat als ik het eerder, met tegenzin had gedaan, de klus veel moeizamer was verlopen.

En toch, en toch... de kinderen spelen al een paar dagen heerlijk rustig na hun hernieuwde kennismaking met het speelgoed. Als ik dit eerder had gedaan, had ik ook weer meer tijd en rust gehad om te werken...

Dus misschien spreek ik mezelf inderdaad wel tegen, misschien moet je nooit de boel de boel laten omdat je dan ooit een keer ergens vastloopt.

Ik kijk even naar de stapel naast me en ik besluit: overal is een tijd voor. En nu is het tijd om die stapel aan te pakken.

Kans

Het leven biedt soms van die momenten waarvan je weet dat je ze nooit zult vergeten. Vanochtend werd ik wakker door licht gepruttel naast me: Juup wilde drinken. Een intiem moment, heerlijk met z'n tweetjes in bed (Jan Paul was al naar de zaak), voordat de drukte van een hectisch gezin zich doet gelden. Terwijl mijn meisje bij me dronk hoorde ik in de kamer naast ons zacht gestommel: Rhuben sloop z'n bed uit (aangezien hij en Saffier op dezelfde kamer slapen heeft hij de instructie meegekregen dat hij alleen uit z'n bed mag komen als hij dat muisstil kan doen!). Ja hoor, daar stond hij al naast m'n bed - een half uur te vroeg, nog even wegdommelen met Juup zat er niet meer in. Hij kroop aan de andere kant tegen Juup aan die nu lekker tussen mama en grote broer inlag. En wat voor een grote broer: lief is ie! Heel teder kan hij z'n babyzusje aaien en kusjes geven, terwijl hij zachtjes fluistert: "Jupi, lieve Jupi". Ook nu weer werd ik vertederd door de genegenheid die mijn vierjarige, grote kleine manneke voor zijn zusje heeft. Net toen Juup klaar was met drinken, was Saffier aan het wakker worden. Ik spoedde mij naar haar kamertje en nam haar weer mee naar mijn bed, alwaar ze lekker op mij ging liggen om eens op haar gemak wakker te worden.

En daar lagen ze dan, op me en naast me, genietend van dit magische moment tussen slapen en waken in, mijn drie kindjes. Drie! Ik voelde me werkelijk de allerrijkste vrouw op aarde.

Die eerste maanden na de bevalling leef je in een roes, of je nu je eerste kindje krijgt of je tiende. Als alles goed gaat is die roes een roze wolk, als er problemen zijn misschien niet maar de roes blijft. Ieder babytje blijft verwondering oproepen en verandert je gezin zo totaal dat je even de tijd nodig hebt om je balans te hervinden en een nieuw evenwicht te zoeken. Om over de hormonale veranderingen in je lijf - het ontzwangeren - maar niet te spreken. Juist daarom ervaar je die geluksmomenten wellicht intenser en emotioneler dan normaal.

Maar dan voel je dat de sluier die als het ware om je heen hing weer langzaam opgetrokken wordt en dat je weer meer deel gaat èn wilt uitmaken van het leven in de buitenwereld. Dat er naast het geluksgevoel de rijkste vrouw op aarde te zijn, ook nog een praktische kant is: van de week realiseerde ik me voor het eerst dat ik nu iedere week 60 nageltjes moet knippen!

En terwijl je haar bij bosjes uitvalt (ja, dat is normaal, 3-4 maanden na de bevalling begint je tijdens de zwangerschap vol en prachtig geworden haardos uit te vallen) maak je de lichamelijke balans op van drie zwangerschappen: striaeplekken op buik en borsten, een blubberbuik, algehele vermoeidheid en een onduidelijke pijn in het heupgebied die maar niet over wil gaan. Maar het is gelukkig niet alleen kommer en kwel. Ik moet namelijk toegeven dat ik me nog nooit zo goed heb gevoeld over mijn lijf. Vroeger vond ik mezelf altijd te dik, nu denk ik trots: Hé, dit lijf heeft wel mooi drie kinderen gedragen, gebaard èn gevoed! Ik ben allang blij dat 'niet gebaard, tocheen taart' (een favoriete uitspraak van mijn oom Cees) niet meer op mij van toepassing is ;))

Maar als ik denk aan het feit dat wij iedere week minimaal 56 luiers te verschonen hebben, waarvan een substantieel deel valt onder de categorie poepluier, en iedere week minimaal 70 keer tijdens het eten zeggen "Kom terug aan tafel!", en iedere week zeven nieuwe verhaaltjes verzonnen moeten worden bij de bedrand terwijl je zelf omtolt van de slaap en je kinderen klaarwakker zijn en klaarwakker blijven... en aan al die andere dingen die het ouderschap gewoon zwaar maken maar waar je van te voren nooit voor gewaarschuwd wordt... dan verzucht ik wel eens: hoe heb ik ooit in mijn hoofd gehaald dat ik het kan, moeder zijn van drie kinderen.

Ik vraag me soms wel eens af hoe moeders dat in vroeger tijden in hemelsnaam deden, zonder water uit de kraan, zonder televisie als hulp-oppas, zonder wegwerpluiers, nee erger, zonder wasmachine. En die laatste gedachte alleen al zet me weer even met beide benen op de grond. Want wees nou eerlijk: wij hebben alle gemakken van de moderne techniek plus een geëmancipeerde samenleving waarin ruimte is om onszelf te ontplooien en financiële onafhankelijkheid te bereiken. Kinderen opvoeden zal altijd zwaar blijven, dat is waar, maar wij hebben wèl de vrijheid en de mogelijkheid om naast de kinderen iets voor onszelf op te bouwen. En wie zijn wij om die kans niet te pakken - doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor al die generaties vrouwen vóór ons die die kans niet hadden.

Wil je meer weten over thuiswerken en je eigen bedrijf beginnen vanuit huis?

Surf dan nu naar de website voor succesvol thuiswerken:

www.wahm.nl

Stiekem

(geschreven voor de site www.huismannen.nl)

En daar lag hij dan. Op de bank, onder een deken, een kop thee evenals een groot pak tissues binnen handbereik. Mijn stiekeme wens was uitgekomen!

Oh sorry, laat ik mezelf eerst even voorstellen: ik ben Edith Hagenaar en ik ben thuiswerkmama.

Samen met mijn man heb ik drie kinderen in de leeftijd van 1 tot en met 5. Ik ben in principe iedere dag thuis met de kinderen èn ik run mijn eigen bedrijf vanuit huis.

Jullie, als huisvaders, hoef ik niets te zeggen: jullie weten waarschijnlijk uit eigen ervaring al dat ik een druk, superdruk bestaan heb. Maar mijn man, die full-time buitenshuis werkt, had dat nog nooit zo meegemaakt.

En daar lag hij dus, ziek op de bank, en hij keek naar mij: nadat ik de hele bups had aangekleed, van ontbijt had voorzien, en drie kinderen in de jas had gezet vertrok ik naar school. Weer thuis twee kinderen uit de jassen, ontbijtboel opruimen en de was doen terwijl de twee jongsten aan de keukentafel aan het kleien zijn. Daarna de kleitroep opruimen, appeltjes schillen en een boekje voorlezen. De jongste naar bed, de middelste met speelgoed neergezet. Dan de computer opstarten: emails checken, administratie bijwerken, bestellingen verwerken en klaarmaken en nog even gewerkt aan een nieuwe tekst. Lunchen met de twee jongsten, dan de oudste ophalen (hij luncht op school en is om tien voor 1 klaar). Een vriendje komt mee, samen een wandeling maken en de bestellingen op de post doen, tussendoor een wasje doen, thee met wat lekkers, even de email checken, eten koken, eten, afruimen en keuken opruimen, kinderen in bad, afdrogen-aankleden-tandenpoetsen, tuttelen, verhaaltjes voorlezen, zingen, oja nog drinken halen en oh nog eentje plassen... Dan naar beneden de was doen en met een kop thee naar m'n kantoortje: eindelijk tijd om lekker te werken. Om half twaalf rol ik naast mijn echtgenoot in bed. (hoe vaak ik er 's nachts nog uit moest heb ik niet bijgehouden!)

Oh, en had ik al gezegd dat ik tussendoor ook nog mijn zieke mannetje heb vertroeteld?

Mijn stiekeme wens was uitgekomen: eindelijk had mijn man gezien wat ik allemaal doe op een dag - dat mijn dag niet alleen maar bestaat uit tuttelen en met de kinderen op de bank zitten en een beetje internetten en de krant lezen!

Mijn man is een fantastische vader, een geweldige kok en stofzuigen kan hij ook. De kinderen en ik zouden het heerlijk vinden als hij net als ik ook vanuit huis zou kunnen werken. Maar in ons gezin is dat voorlopig nog niet de realiteit.

Jullie, huismannen, hebben - al dan niet gedwongen door omstandigheden - wel gekozen om thuis te zijn. Jullie hebben het best zwaar met de kinderen en al het huishoudelijk werk (en sommigen van jullie werken ook nog vanuit huis) maar jullie kunnen wel iedere dag genieten van jullie kinderen, alles meemaken, je kinderen echt leren kennen, er voor ze zijn. Volgens mij zijn veel mannen stiekem jaloers op jullie.

Werkplek in huis: waar werk ik eigenlijk niet?

Er wordt me wel eens nieuwsgierig gevraagd naar mijn werkplek. Want hoe doe je dat, als thuiswerkmama? Onderstaand artikel schreef ik in 2000, toen ik nog twee kindjes had (Rhuben was 2 en Saffier nog geen jaar).

Inmiddels is mijn werkplek verhuisd naar de zolder, die we hebben geïsoleerd en voorzien van twee schuine dakramen voor extra licht. Daar heb ik heerlijk de ruimte voor twee bureau's, kastjes met printers en toebehoren en twee grote kasten. Bovendien is er extra veel speelruimte voor de kinderen. Ik heb het speelgoed nu verdeeld tussen boven en beneden: wat op zolder is, blijft alleen op zolder, wat beneden is blijft beneden. Dat maakt het iedere keer weer leuk voor ze om op zolder te spelen. Bovendien hebben we er een soort tekentafel/schoolbord/speeltoestel neergezet, zodat ze zelf ook bureautje kunnen spelen.

Dat mijn vaste werkplek nu op zolder is, neemt niet weg dat ik niet nog steeds overal in het huis werk.

---

Ik ben gelukkig in het trotse bezit van een ruim bureau, in een kamer die ik deel met de boekenkast, de box en drie grote bakken met speelgoed. Je begrijpt; de vloer onder mijn bureau ligt bezaaid met legos en aanverwante artikelen. Op mijn bureau zwerven auto's van diverse merken (bijvoorbeelde de oom-peter-auto, de leeuw-auto en de opa-auto). Daarnaast is mijn bureaublad vrolijk gedecoreerd met divers gekleurde streepjes - resten van een éénmalige tekenpartij zónder onderlegger...

Maar mijn kantoor is zeker niet de enige plek in huis waar ik werk. Eigenlijk is het hele huis mijn werkdomein... voornamelijk dankzij moderne technieken als de looptelefoon en de laptop. Maar het ouderwetse bloknote bewijst mij ook altijd weer goede diensten.

Het heerlijk van thuiswerken is natuurlijk ook dat je niet vast hoeft te zitten aan een bureau. In de zomer lig ik lekker in de tuin met mijn bloknote, looptelefoon en telefoonboek, terwijl mijn dreumessen de zandbak onveilig maken. Of auto's van de glijbaan laten rijden. Of rondkrossen op het driewielertje.

Ook het ouderlijk bed doet soms dienst als bureau. Uiteraard voor het bijhouden van de vakliteratuur, iedere avond balanceert er een grote stapel leeswerk op mijn nachtkastje. Maar zo 's ochtends, als ik eens laat ben met aankleden en we alledrie nog in de pyama rondlopen, doe ik wat schetswerk of belwerk al liggend op het bed. Saffier speelt met een pen en wat papiertjes, Rhuben laat zijn auto's van de ene kant van het bed naar de andere kant rijden... wat een leven hè?!

Natuurlijk demonstreer ik ook even hoe zwaar ik het soms heb. Krijsende kinderen aan mijn been terwijl ik een belangrijk telefoontje pleeg. Hongerende ogen die (terecht!) niet begrijpen waarom ik zo graag eerst iets wil afmaken voordat ik ze te eten geef. De deurbel die gaat, terwijl de één een poepluier heeft, de ander een binnenkomende fax aan het verscheuren is, de telefoon rinkelt en de pan overkookt, het zijn alledaagse situaties bij ons thuis.

Maar als ik het allemaal even niet meer zie zitten pak ik de boel op de fiets en vertrek richting kinderboerderij annex speeltuin. Al bellend leer ik Saffier aan één handje lopen, meewarig toegekeken door opa's en oma's met hun kleinkinderen.

Mijn beste babysit is, naast de televisie die alleen (nog) voor de oudste als babysit dienst kan doen, het bad. Als ik echt even ongestoord wil kunnen werken dan zet ik mijn twee drukke, waterminnende schatten in bad. Wat schuim erbij, een gietertje en wat bakjes en ze zijn zeker een uur zoet (met als bijkomend voordeel dat ze daarna lekker rozig zijn!). Mij zie je dan gezeten op de wc-klep druk in de weer met pen en papier.

De lekkerste plek om te werken vind ik eigenlijk onze eettafel. We hebben zo'n hele lange houten. Voor Rhuben's auto's de perfecte snelweg, Saffier kan er nog mooi onder zitten spelen. En ik zit daar lekker met een stapeltje paperassen en een kopje thee, heerlijk genietend. Genietend van mijn werk, dat ik met veel plezier doe. En genietend van mijn twee heerlijke hartediefjes. Wie zei dat je werk en privé gescheiden moet houden?