Wahmkinderen weten al vroeg hoe de wereld in elkaar zit

Bruin

"Wat zie jij er goed uit, op vakantie geweest?" vraagt een kennis aan mij. Ze kijkt me vragend aan.

De kennis in kwestie werkt full time buitenshuis. De afgelopen zonnige weken heeft ze alleen in het weekend kunnen genieten van het lekkere weer, terwijl ze door de week hooguit tijdens haar lunchpauze met collega's even lekker in het zonnetje kon zitten.

Ik daarentegen had in de tussentijd een heel nieuw kantoor ingericht: een buitenkantoor wel te verstaan.

Sowieso had ik al het werk wat ik buiten kon doen bij elkaar verzameld: nadenkwerk, leeswerk, telefoonwerk, mediteren, uitzoekwerk, inpakwerk, redactiewerk, illustratiewerk, schrijfwerk, vouwwerk, correctiewerk, oh, en had ik nadenkwerk al genoemd?

Ik had ook een hele leuke nieuwe outfit voor bij mijn nieuwe werkplek: mini-wikkelrokje met zo-bloot-mogelijk-maar-toch-fatsoenlijk-als-de-man-van-DHL-langskomt topje.

Gezeten aan mijn tuintafel kon ik het nuttige met het aangename verenigen: lekker genieten in het zonnetje, terwijl ik wel bezig ben met geld verdienen. Het maakt nog niet eens uit of de kinderen op school zitten of niet, want 's middags heb ik geen kind aan ze terwijl ze met de buurkinderen zich uitleven met knikkers, skeelers, ballen en wat dies meer zij.

Dit zijn van die momenten waarop ik me afvraag waarom je eigenlijk buitenshuis zou willen werken. Ik heb bijna medelijden met mijn kennis – ware het niet dat ik af en toe ook van die momenten heb waarop ik me afvraag waarom je eigenlijk thuis zou willen werken. Maar nu ben ik blij met de enorme vrijheid die ik heb: de vrijheid om zelf te bepalen wanneer ik werk, welk werk ik doe en vooral: waar ik werk. Dus ik hoef niet op vakantie voor zo'n lekker bruin kleurtje...

Ik kijk de kennis lachend aan. "Nee," gniffel ik, "ik ben een thuiswerkmama!"